screwtheplot.com - Λίλλυ Σπαντιδάκη

Τη Λίλλυ Σπαντιδάκη την ανακάλυψα μέσα από την ολοκαίνουργια ιστοσελίδα της Screw the Plot, και διαβάζοντας το βιογραφικό της νομίζω πως ερωτεύτηκα!

Μίλησε μας λίγο για το Screw the Plot. Πώς προέκυψε η ιδέα και τι σημαίνει για το κοινό σου, αλλά και για σένα η συγκεκριμένη ιστοσελίδα;

Θα το ομολογήσω. Η ιδέα δεν ήταν δική μου. Ο καλός μου με έβρισκε [και βρίσκει] πολλάκις ανακατεμένη με χαρτιά και ποστ ιτς, πελαγωμένη. Το θέμα ήταν ότι όταν μου έκανε συγκεκριμένες ερωτήσεις, το χάος ως διά μαγείας εξαφανιζόταν και έδινα συγκεκριμένες απαντήσεις. Φαντάστηκε λοιπόν, ότι το χάος αυτό δεν είναι μόνο στο δικό μου το κεφάλι αλλά σε πολλούς όσοι γράφουν. Οπότε μου λέει «γιατί δεν τα συγκεντρώνεις όλα, ένα-ένα, βήμα-βήμα, ό,τι σε βοηθάει, κι ό,τι ανακαλύπτεις να τα βάλεις σε ένα blog;». Και τώρα με βρίσκει ανακατεμένη με χαρτιά και ποστς ιτς στο χάος του blog.

Μέσα από τον τίτλο της ουσιαστικά είναι σαν να μας λες να αφήσουμε στην άκρη τους κανόνες στη γραφή. Πιστεύεις πως υπάρχουν κανόνες όταν γράφουμε και αν ναι, είναι καλή ιδέα να τους αφήνουμε πού και πού στην άκρη;

Αυτή την ερώτηση τη βάζω στον εαυτό μου ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Κανόνες υπάρχουν. Απλοί κανόνες, σαν «όροι παιχνιδιού» να το θέσω καλύτερα. Πιστεύω ότι μόλις κατακτήσεις το παιχνίδι, μόλις το κάνεις δικό σου, το παίζεις στα δάχτυλα, οι κανόνες μπορούν -αν θες- να σπάσουν όλοι. Για μένα, πρέπει να υπάρχει λόγος να το κάνω, να μπορώ να «δω το επιχείρημα» αν επιθυμήσω να κάνω κάτι τέτοιο. Η μαγεία είναι ότι από το σπάσιμο αυτό, ανακαλύπτεις τη φωνή σου. Οπότε ναι, μάθε τους κανόνες και μετά σπάσε το συνδυασμό που θα σε κάνει «εσύ» στο γραπτό λόγο.

Το πρώτο σου βιβλίο κυκλοφορεί ήδη με τίτλο «Χωρίς σκηνή» και η ιστορία του εξελίσσεται στο Παρίσι του 1930. Πώς και διάλεξες διαφορετικό μέρος αλλά και άλλη εποχή για την ιστορία σου; Δεν έγινε πιο δύσκολη η εξέλιξη και η πλοκή;

Ωχ, δε φαντάζεσαι… Πώς και το διάλεξα, ε; Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι υπάρχει μία ιδιαιτερότητα στην πρωταγωνίστρια που θα ήταν βολικό να μην υπάρχει η σύγχρονη τεχνολογία, και η σύγχρονη «καχυποψία», να το πω κομψά. Οπότε αυτομάτως πέφτουμε πίσω από το 1950 τουλάχιστον. Έπειτα, έχοντας κάνει χρόνια μπαλέτο, για μένα η εποχή της αλλαγής, επί της ουσίας, ήρθε με τη Μάρθα Γκράχαμ η οποία ήταν σίγουρα επηρεασμένη κι από το Κραχ. Τέλος, ήθελα η πολιτικοκοινωνική κατάσταση της εποχής να παραλληλίζεται την πτώση με την καριέρα της πρωταγωνίστριάς μου. Άρα, χρειαζόμουν το Κραχ, χρειαζόμουν την ποτοαπαγόρευση -για να τονίσω τους απλούς περιορισμούς που είχε επιβάλλει στον εαυτό της η πρωταγωνίστριά μου, και ήθελα και μια πόλη που το μπαλέτο μεσουρανεί. Πού καλύτερα λοιπόν από το Παρίσι του 1931;

  

Το δεύτερο βιβλίο σου αναμένεται να κυκλοφορήσει κι αυτό σύντομα! Τι θέμα έχει; Η ιστορία εξελίσσεται και πάλι κάπου αλλού;

Ναι, δεν μπορώ να κάτσω στ’ αυγά μου! : ) Κάνω ταξίδια με τα μυθιστορήματά μου και επενδύω στα ταξίδια που δεν μπορώ να κάνω σίγουρα -αυτά στον χρόνο. Οπότε πάμε πάλι πίσω, στο 1963, τη χρονιά που δολοφονήθηκε ο Κένεντι και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έβαλε το στίγμα του για την κοινωνική ισότητα. Η πλοκή εξελίσσεται κυρίως στη Νέα Ορλεάνη, καθώς παίζει τεράστιο ρόλο η μουσική κουλτούρα της περιοχής και η ιστορία είναι μια ιστορία εκδίκησης. Η πρωταγωνίστριά μου είναι αρκετά ιδιόρρυθμη που δε θα μπορούσε να τοποθετηθεί πουθενά αλλού, πιστεύω!

Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλα τα αυτά τα ωραία και σίγουρα θα συνεχίσω να τα παρακολουθώ με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον!