Το "Graffito" του Παύλου Μάτεσι είναι ένα βιβλίο που με ευκολία θα έβαζα στη λίστα των αγαπημένων μου αναγνωσμάτων. Ο τρόπος γραφής, η ιδέα, η έλλειψη πλοκής και ταυτόχρονα η ηχηρή παρουσία της με στιγμάτισαν και με βεβαιότητα μπορώ να πω πως με επηρέασαν - τόσο που πιάνω τον εαυτό μου να φουσκώνει από περηφάνια όποτε νιώθω πως πλησιάζω έστω και λίγο στα γραπτά μου την ατμόσφαιρα που διατρέχει το συγκεκριμένο βιβλίο.'Ενας θανατηφόρος λοιμός ξεκινά μυστηριωδώς από τη Βουλή και σιγά σιγά εξαπλώνεται σε ολόκληρη τη χώρα, αφανίζοντας στο πέρασμα του βουλευτές, πολιτικούς και αστούς. Άγγελοι πέφτουν από τον ουρανό, οι πολίτες κυνηγάνε καβούρια, μια φωτιά αγκαλιάζει όσους έχουν νοσήσει, ενώ αγάλματα εγκαταλείπουν τα μουσεία. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας έρχεται να συμπληρώσει το...αλλοπρόσαλλο κλίμα που επικρατεί από την αρχή ως το τέλος του βιβλίου.
Χαρακτηρίζεται ως μυθιστόρημα, αλλά εγώ θα το έλεγα σάτιρα και μάλιστα για δυνατούς αναγνώστες - για να αγαπήσεις και να καταλάβεις μια σάτιρα όπως το "Graffito" πρέπει να αγαπάς το είδος και να την επιλέξεις επί τούτου, αν πέσει τυχαία στα χέρια σου το συγκεκριμένο βιβλίο πιθανότατα απλά να πάει χαμένο. Ο συγγραφέας είναι λιτός, δεν πλατειάζει και σε μόλις 150 σελίδες μας δίνει ένα πολύ δυνατό "χτύπημα", μια εικόνα μιας παράλληλης πραγματικότητας που μοιάζει με τη δική μας, που είναι και δεν είναι ταυτόχρονα.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που πιστεύω ανεπιφύλακτα πως αξίζει να διαβάσει κανείς, αν έχει τη διάθεση και την υπομονή για κάτι ξεχωριστό και διαφορετικό από όσα έχει συνηθίσει. Είναι ένα από τα τελευταία έργα του Παύλου Μάτεσι που έχουν κυκλοφορήσει και παρόλο που βγήκε για πρώτη φορά το 2009 παραμένει εκπληκτικά επίκαιρο, με τον δικό του ανορθόδοξο τρόπο, ακόμη και σήμερα.
