Πείτε μας δυο λόγια για την ποιητική σας συλλογή που κυκλοφορεί με τον τίτλο «Αειθαλές Σκίρτημα». Είναι το πρώτο σας βιβλίο;
Η ποιητική συλλογή ‘’Αειθαλές Σκίρτημα’’ εκδόσεις Όστρια, είναι το πρώτο βιβλίο μου. Ένα βιβλίο με έντονα συναισθήματα, και αισθήματα τα οποία συγκινούν και ταξιδεύουν σε αλλοτινούς χρόνους, τους ‘’εργάτες του Έρωτα’’. Η γραφή είναι κυρίως μελαγχολική. Στην συλλογή υπάρχουν ποιήματα κοινωνικού, αλλά ιδίως ερωτικού περιεχομένου. Επιμένω στον Έρωτα διότι τον θεωρώ ζωτικής σημασίας συναίσθημα - ουσία - στη ζωή. Ζωή χωρίς έρωτα είναι κάτι μίζερο. Έρωτα όχι μόνο σε πρόσωπα αλλά και σε ιδέες, αξίες, κινήματα, στη φύση, στα απλές στις πολύ απλές στιγμές… Έρωτα ακόμη και στο άγνωστο. Γιατί ο έρωτας εμπερικλείει το ‘’άγνωστο’’. Η μοναξιά και ό νόστος έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αρκετά ποιήματα μου.
Από πού αντλείτε την έμπνευση για τα ποιήματα σας; Η καθημερινότητα αποτελεί πηγή έμπνευσης ή περισσότερο προσπαθείτε να ξεφύγετε από αυτήν μέσω της γραφής σας;
Έχω την εντύπωση ότι συμβαίνουν και τα δύο με ένα μαγικό τρόπο. Σίγουρα η καθημερινότητα είναι ένας βασικός παράγοντας. Αλλά η έμπνευση είναι κάτι που δεν νομίζω μπορώ να περιγράψω εύκολα- αν και έχω κάποιες σκέψεις, ότι ίσως δεν περιγράφεται- αν λέω κάτι για την έμπνευση είναι : ότι γεννιέται μέσα μας και σκοτώνεται στον ίδιο τόπο… Μέσω της γραφής, απομακρύνομαι τόσο από τον κόσμο τούτο. Γίνομαι ένας άγνωστος στον εαυτό μου, όμως δεν είναι λίγες οι στιγμές που ότι γράφω είναι συγχρόνως και τόσο γνώριμο – όχι πάντα- βέβαια. Άβυσσος γαρ η ψυχή του ανθρώπου…
Έχετε δοκιμάσει να γράψετε και πεζά κείμενα; Πώς και επιλέξατε να στραφείτε στην ποίηση; Θεωρείτε πως σας εκφράζει περισσότερο;
Θυμάμαι από πολύ μικρή ηλικία να σημειώνω μικρά στιχάκια. Αργότερα γινόταν ένας γίγαντας που όλο και μεγάλωνε εντός μου. Αισθάνομαι έναν ισχυρό δεσμό με την ποίηση – σαν να προέρχεται από αλλοτινούς χρόνους- που ίσως ήμουν κάποιος άλλος. Η ποίηση είναι μία διαρκή επανάσταση, μία διαρκή σύγκρουση τόσο κοινωνική όσο και ατομική. Μου αρέσει πάρα πολύ το απόφθεγμα του μοναδικού Γιάννη Ρίτσου: ‘’Αν άφεση δεν είναι η ποίηση, –ψιθύρισε μόνος του– τότε, από πουθενά μην περιμένουμε έλεος’’. Εκτός ποίηση γράφω και πεζά κείμενα. Με εκφράζει η γραφή, δεν είναι θέμα είδους. Είναι -ένα μικρό χέρι μέσα μου, που μου υποδεικνύει πως θα γράψω – ανάλογα το τι θέλω να πω και το πώς…
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για έναν νέο άνθρωπο να εκφραστεί μέσω της γραφής στην εποχή μας; Και πόσο πιθανό είναι να δει το έργο του να εκδίδεται και να κυκλοφορεί;
Από την στιγμή που υπάρχει στην ψυχή σου, η φλόγα της γραφής, δεν είναι πολύ δύσκολο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είναι εύκολο. Πολλές φορές αν αίμα δεν τρέξει από την πένα σου – οι λέξεις δεν παίρνουν ανάσα- κι αν είναι νεκρές πρέπει να βρεις τον τρόπο να τις δώσεις το φιλί της γραφής… Η έκδοση του βιβλίου δεν είναι εύκολη, γιατί ζούμε σε καιρούς δύσκολους οικονομικά και αυτό βαραίνει την κατάσταση ακόμη και στον χώρο του βιβλίου. Όμως η αισιοδοξία είναι το καλύτερο όπλο.
Ποιοι είναι οι πιο αγαπημένοι σας ποιητές και συγγραφείς;
Έχω πολλούς αγαπημένους ποιητές και συγγραφείς και είμαι σίγουρος ότι θα ξεχάσω αρκετούς αλλά θα κάνω την προσπάθεια. Μαρία Πολυδούρη, Κώστας Καρυωτάκης, Κωνσταντίνος Καβάφης, Γιάννης Ρίτσος, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Τάσος Λειβαδίτης, Ντίνος Χριστιανόπουλος, Κική Δημουλά, Γιώργος Ιωάννου, Μανώλης Αναγνωστάκης, Νίκος Εγγονόπουλος, Αλέξης Ασλάνογλου, Κωστής Παλαμάς, Γεώργιος Βιζυηνός, Νίκος Καζαντζάκης, Οδυσσέας Ελύτης, Μιχάλης Γκανάς, Ζωή Καρέλλη, Μάρω Δούκα, Διδώ Σωτηρίου, Κώστας Ταχτσής, Μενέλαος Λουντέμης, Αλκυόνη Παπαδάκη, Τ.Σ.Ελιοτ, Όσκαρ Ουάιλντ, Έμιλι Ντίκινσον, Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, Βιρτζίνια Γουλφ.
Σε ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συνέντευξη, Χρόνια Πολλά & Καλή Χρονιά!
